Sıcak mutfak, profesyonel mutfak organizasyonlarının en temel birimlerinden biridir. Bu kavram, gastronomi literatüründe modern restoran mutfaklarının fonksiyonel bölümlere ayrılmasıyla birlikte yaygınlık kazanmıştır. Özellikle XIX. yüzyılda Fransız şef Marie-Antoine Carême’in mutfak hiyerarşisi üzerine çalışmalarıyla ve sonrasında Auguste Escoffier’in “brigade system” (mutfak tugayı) kavramını geliştirmesiyle sıcak mutfak birimi daha sistemli bir yapıya kavuşmuştur. Sıcak mutfak, hazırlık mutfağından gelen yarı işlenmiş gıdaların çeşitli ısı işlemleriyle pişirilerek tüketime hazır hale getirildiği ana üretim alanıdır.

Sıcak mutfakta genellikle haşlama, kızartma, ızgara, fırınlama, buğulama ve soteleme gibi pişirme teknikleri uygulanır. Bu mutfakta çorbalar, et ve sebze yemekleri, soslar, makarna, pilav gibi temel ana yemekler hazırlanır. Sıcak mutfak genellikle alt birimlere ayrılmıştır: çorba bölümü (potage), sos bölümü (saucier), ızgara bölümü (grillardin), sebze bölümü (entremetier) ve fırın bölümü (rôtisseur) gibi. Bu birimler, mutfağın ihtiyacına ve işletmenin kapasitesine göre daha ayrıntılı da olabilir.

Günümüzde sıcak mutfak birimi yalnızca yemek üretimi değil, aynı zamanda gıda güvenliği ve hijyen açısından da kritik öneme sahiptir. HACCP gibi sistemlerin uygulanmasıyla sıcaklık kontrolleri, çapraz bulaşma önlemleri ve personel hijyeni sürekli denetim altındadır. Ayrıca endüstriyel mutfak ekipmanlarının gelişmesiyle birlikte sıcak mutfaklarda üretim süreçleri daha verimli, sürdürülebilir ve enerji dostu hâle gelmiştir.

Sıcak mutfak aynı zamanda mutfak profesyonelleri için bir yetkinlik alanıdır; burada çalışan aşçılar, teknik bilgiye, koordinasyon becerisine ve zaman yönetimine sahip olmalıdır. Restoran mutfaklarında sıcak mutfak birimi, genellikle şefin en çok zaman geçirdiği, lezzet ve sunumun nihai hâlini aldığı bölümdür. Dolayısıyla bu bölüm, yemeğin sadece pişirilmesi değil, gastronomik bir deneyim hâline getirilmesi açısından da merkezi bir rol oynar.