Doğu Akdeniz'den gelen ve Yunanistan'ın ulusal aperitif içeceği olarak kabul edilen uzo, tam olarak ne zaman icat edildiği bilinmeyen bir içkidir. Bazı görüşler, uzonun XV. yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu'nda Türkler tarafından bir rakı çeşidi olarak icat edildiğini öne sürüyor. Diğer güçlü görüşler ise, anasonlu içkinin kökeninin XVII. yüzyılda keşişlerin damıtma sanatını Yunanistan'daki kutsal yerlere yaptıkları yolculuklarda öğrenmelerine ve ilk uzoyu damıtmalarına dayandığını belirtiyor. Yine başka kaynaklar, uzo tarifinin XIX. yüzyılda bir Yunan ailesinin denemeleri sonucu ortaya çıktığını bildiriyor. Uzo, en parlak dönemini 1922 yılındaki Türk-Yunan Savaşı'ndan sonra yaşadı. Özellikle Midilli (Lesbos) Adası'nda çok sayıda içki fabrikası inşa edildi ve bu nedenle Yunan adası, uzonun beşiği olarak anılmaya başlandı. Tarihi gibi, terimin kökeni de belirsizdir. Bazı bilimsel kaynaklar, "uzo" kelimesinin Türkçe "üzüm" kelimesinden türediğini savunurken, başka bir görüş ise bu ismin, anasonlu içkinin paketlenip nakledildiği ahşap kutuların üzerindeki İtalyanca "uso Massilia" (Marsilya için) yazısından geldiğini öne sürüyor.

Günümüzde, 200'den fazla içki fabrikasında 500 farklı türde uzo üretilmektedir. Uzo, damıtılmış anasonla Avrupa Birliği yasalarına göre üretim standartları belirlenmiş tek alkollü içecektir. İçeriğinde en az yüzde35 - yüzde 40 oranında alkol bulunur. Uzo, çeşitli bitki ve baharatların marine edildiği saf alkolün bakır imbiklerde damıtılmasıyla yapılır ve karakteristik tadını anason, rezene, damla sakızı, nane, kişniş, zencefil, karanfil ve kakuleden alır. Uzo, genellikle buz veya su ilave edilerek, tercihen yemekten önce veya sonra içilir. Su eklenmesiyle beraber içeceğin rengi bulanıklaşır; bu durum, alkol oranını düşürürken aromanın daha belirgin hale gelmesini sağlar. Son yıllarda uzo, mojito veya kahvede rom yerine kullanılarak kokteyllerde ve long drinklerde (çeşitli meyve suları ve likörlerle karıştırılarak) giderek daha popüler hale gelmiştir. Benzerleri Türkiye'de “rakı,” İtalya'da “sambuca,” Fransa'da “pastis,” İspanya'da "anis del mono" Lübnan’da “arak” ve Balkanlar'da “rakija” adıyla üretilmektedir.