Türk Rakısı’nın kökenleri Osmanlı İmparatorluğu dönemine uzanmaktadır. XVI. yüzyıldan itibaren, özellikle Osmanlı topraklarında yaşayan Rum, Ermeni ve Türk esnafın ürettiği içkiler arasında rakı, giderek popüler hale gelmiş ve zamanla Türkiye’nin ulusal içeceği kimliğini kazanmıştır. Osmanlı döneminde meyhanelerde tüketilen rakı, XIX. yüzyılda endüstriyel üretime geçilmesiyle birlikte daha standart bir yapıya kavuşmuş, Cumhuriyet’in ilanından sonra ise devlet tekelinde üretilmeye başlanmıştır.

Türk Rakısı’nın üretimi, özenli bir fermantasyon ve damıtma sürecinden geçer. Öncelikle taze veya kuru üzümlerden elde edilen suma, mayalandıktan sonra geleneksel bakır imbiklerde damıtılır. Üretimde kullanılan üzümler arasında Narince, Sultaniye ve Razaki gibi yerel türler öne çıkar. Bu süreçte suma, anason tohumu ile ikinci kez damıtılarak rakıya özgü yoğun aroma ve karakteristik tat profili kazandırılır. Damıtma işlemi sırasında elde edilen en kaliteli kısım "göbek rakısı" olarak adlandırılır. Göbek rakısı, damıtımın ortasında elde edilen ve saflık oranı en yüksek olan kısmıdır. Aynı zamanda "kafa" (ilk çıkan alkol) ve "kuyruk" (son çıkan alkol) kısımları ayrıştırılır ve kaliteyi düşürmemek adına ürüne dahil edilmez. Üretimin ardından rakı, meşe fıçılarda dinlendirilir ve böylece yumuşak içimli, dengeli bir yapıya sahip olur. En yaygın Türk Rakısı türleri arasında “Yeni Rakı”, “Tekirdağ Rakısı” ve “Altınbaş Rakısı” gibi markalar yer almaktadır.

Türk Rakısı, yalnızca bir içki olmanın ötesinde, derin bir kültürel ve sosyal anlam taşır. “Rakı Sofrası” kavramı, dostluk, sohbet ve paylaşım ekseninde şekillenmiş, Türk mutfağıyla bütünleşmiş bir ritüeldir. Genellikle mezelerle birlikte tüketilen rakı, yavaş içimi ve sohbet ortamında tüketilme geleneği ile diğer alkollü içkilerden ayrılır.

Tarih boyunca birçok edebi ve kültürel figür, rakı ile özdeşleşmiştir. Bekri Mustafa, Osmanlı döneminde içkiye düşkünlüğü ve nüktedanlığı ile tanınırken; Neyzen Tevfik, hicivleri ve ney üstatlığıyla rakı sofralarının vazgeçilmez karakterlerinden biri olmuştur. Cumhuriyet döneminde ise Aydın Boysan, mimarlık kariyerinin yanı sıra rakı üzerine yazdığı kitaplarla tanınmış, Vefa Zat ise meyhane kültürünü ve rakı ritüellerini yazıya döken önemli bir gastronomi yazarı olmuştur. Aynı zamanda rakı, Mustafa Kemal Atatürk’ün de en sevdiği içeceklerden biridir. Cumhuriyetin kurucusunun rakı ile birçok hikayesi bulunmaktadır. Atatürk’ün en sevdiği rakı markalarının ise Bilecik ve Dimitrakopulo rakıları olduğu bilinmektedir. Bu isimler, rakı kültürünün yalnızca içkiyle sınırlı kalmayıp, aynı zamanda bir yaşam biçimi ve entelektüel sohbet aracı olduğunun göstergesidir.

Türk Rakısı ile benzer nitelikler taşıyan diğer anasonlu içkiler arasında Yunanistan'dan Uzo, Lübnan'dan Arak ve Fransa'dan Pastis öne çıkar. Uzo, genellikle üzüm alkolü veya tahıl alkolü ile üretilir ve soğuk su ile karıştırıldığında rakı gibi beyazlaşır. Arak ise Orta Doğu’da yaygın olarak tüketilen, genelde hurma veya üzüm bazlı bir içkidir ve benzer şekilde anason ile tatlandırılır. Pastis ise XX. yüzyılın başlarında Fransa'da ortaya çıkmış, tatlımsı ve baharatlı notalara sahip bir içkidir. Her biri, rakının kültürel ve aromatik çeşitliliği ile benzerlik gösterirken, kendi coğrafyasının damak zevkini yansıtır.