Türk mutfağındaki zengin yemek çeşitliliğinin yanında içecekler de geniş bir yelpazeye sahiptir. Bunlardan önemlileri; süt, ayran, boza, salep, komposto ve şerbetler olarak sıralanabilir. İslamiyetin alkollü içecekleri yasaklaması sebebiyle bu içecekler Türkler tarafından tüketilen başlıca içeceklerdir. Şerbetler de bu içecekler arasından onlarca farklı tarifle uzun yıllardır tüketilmiş önemli bir kültürel mirastır. Şerbetlerin geçmişte oldukça tüketilen içeceklerden olması ‘’nabzına göre şerbet vermek’’ gibi deyimlerin dile dahil olmasına sebep olmuştur. ‘’Nabzına göre şerbet vermek'' TDK’ya göre ‘’birinin hoşuna gidecek, gururunu okşayacak yolda davranmak’’ anlamına gelmektedir. Endüstriyel olarak üretilen meyve sularının yaygınlaşmasından sonra şerbet tüketimi azalmıştır.

Türk Dil Kurumu’na göre şerbet ‘’Meyve suyu ile şekerli su karıştırılarak yapılan içecek’’ anlamına gelmektedir. “Şerbet” kelimesinin Arapçada “içmek” anlamına gelen “şarba” kökünden türediği bilinmektedir. Şerbet kültürü ilk olarak Arap havzasında doğmuştur. Sonrasında İran, Hindistan, Pakistan ve Moğolistan'da müslüman Arapların ticaret ve keşifleriyle kabul edilişi hızlanmış sonunda da Çin'e ulaşmıştır. Arapların, bu coğrafi bölgelerde şerbet hazırlanması ve sunumu ile ilgili yeni bir kültürün oluşmasına önemli katkıda bulunduğu kabul edilmektedir. Şerbetin batıya ulaşması da büyük ölçüde Osmanlı İmparatorluğu döneminde gerçekleşmiştir. Batı dünyasında şerbet, Osmanlılar tarafından kullanılan şerbet kelimesinden türetilen farklı isimlerle bilinir.  

Şerbetler serinlemek, susuzluğu gidermek, yemeğe eşlik etmek gibi amaçların yanında bir şifa arayışı niyetiyle de tüketilmektedir. Şerbetler Türk mutfak kültüründe yemeklerin yanında soğuk olarak tüketildiği gibi kış aylarında sıcak olarak da tüketilmektedir. Yemek dışında kış aylarında sıcak olarak içilen tarçın şerbeti, yaz aylarında içilen koruk ve bal şerbeti en çok tüketilen şerbet türleri olarak sayılabilir.  

Şerbetlerin Osmanlı saray mutfağında su ile birlikte en sık tüketilen içecekler arasında olduğu bilinmektedir. Osmanlı saray mutfaklarında tüketilen şerbetlerin üretimi helvahane denilen bölümlerde gerçekleşmiştir. Osmanlı saraylarının önemli bir gıda ürünü olan şerbetlerin malzemesi için padişahın ‘şerbetçi’ olan zabitinin önemli ürünleri alabilmesi için her yıl Mısır’a gittiği kaynaklarda bulunmaktadır. Ayrıca şerbetlerin yapımı kadar sunumuna da önem verildiği bilinmektedir. Özellikle porselen ve tombak kaplarda ikram edilen şernet Çin porseleni şerbetliklerde saklanmıştır. Şerbetler Şerbet Osmanlı saray mutfaklarında tüketildiği gibi yanında yerel halk tarafından da sıkça tüketilmiştir. Evliya Çelebi'nin yazılarında XVII. yüzyılda İstanbul’da bulunan şerbetçi esnafının yaklaşık 500 kişi olduğu, 300 dükkan bulunduğu ve sırtında imbik ile seyyar olarak gezen şerbetçilerin sayısının da yaklaşık 300 kişi olduğu bulunmaktadır. Sayısı fazla olan şerbetçilerin üretimlerinde ve satışlarında hileyi engellemek için kanunname de çıkartılmış, içeriğindeki tatlandırıcı ve su oranına kural getirilmiştir.

Şerbetler yapım malzemeleri ve içilme amaçlarına göre farklılaşmaktadır. Türk mutfak kültüründe öne çıkan şerbet çeşitleri şu şekilde sıralanabilir: Badem şerbeti (sübye), keçiboynuzu şerbeti, meyan şerbeti, üzüm şerbeti, çilek şerbeti, kızılcık şerbeti, nar şerbeti, vişne şerbeti, demirhindi şerbeti, koruk şerbeti, portakal şerbeti, zambak şerbeti, dut şerbeti (urumu), kuru üzüm şerbeti, sirkencübin şerbeti, ışkın şerbeti, gelincik şerbeti, loğusa şerbeti, şeftali şerbeti, gezo (kudret) şerbeti, gül şerbeti, mandalina şerbeti, tah şerbeti, şıra şerbeti, kavun çekirdeği şerbeti, menekşe şerbeti, tarçın şerbeti, fıstık şerbeti, kayısı şerbeti, mevlit şerbeti, turunç şerbeti, dut şerbeti, nevruz şerbeti, ballı kavun şerbeti, üzüm şerbeti, hardaliye, safran şerbeti, nevruz şerbeti, nane şerbeti, elma şerbeti, limon şerbeti, gülhatmi şerbeti, reyhan şerbeti.