İrmik ile yapılan hamurun bezeler haline getirilip, el ile oyularak içinin Antep fıstığı veya ceviz içi ile doldurularak hazırlanıp, odun ateşinde pişirilen, çöven otunun kökünden elde edilen köpüğün üzerine ilave edilmesiyle hazırlanan ve servis edilen bir tatlıdır. Kerebiç, 11.04.2019 tarihinde Mersin Ticaret ve Sanayi Odası tarafından Mersin Kerebiçi olarak tescil ettirildi. Mersin Kerbici olarak tesil edilen ürünün ‘Coğrafi İşaret Sicil Belgesi’ içeriğinde; irmik, ayçiçek yağı, su, mahlep, pastalık margarin, karbonat ve pekmez bulunmaktadır. Akdeniz ve Güneydoğu Anadolu Bölgeleri’nde de yapılan kerebiç yöreden yöreye ya da ilden ile farklılık göstermektedir. Örneğin; Hatay, Gaziantep ve Kilis’te kerebiç hamuruna şeker ve kabartma tozu katılırken Mersin’de tescillenen kerebiçe şeker katılmaz. Ayçiçek yağı yerine zeytinyağı, margarin yerine tereyağı, su yerine süt kullanıldığı da görülmektedir. Krebiç; Mersin’de Çöven otundan elde edilen köpük ve tarçınla, Hatay’da natif (limon suyu ve şekerle yapılır) ile, Kilis ve Gaziantep yöresinde pudra şekerine batırılarak servis edilmektedir.

Kerebiç 1940’lı yıllarda tatlıcılık ve şekercilik ile uğraşan Arap kökenli ailelerin, o dönemlerde şehrin merkezi civarında sadece Ramazan ayı ve Ramazan Bayramı’nda yaptıkları ve el arabasında sattıkları bir tatlıyken, zamanla halk tarafından kabul görmesi ve beğenilmesi ile Ramazan ayına özel olan bu tatlı 12 ay boyunca üretilen ve tüketilen bir tatlı halini aldı. Kerebiç farklı dini törenlerde sunulan veya tüketilen yiyecek olarak da ortaya çıkmaktadır. Birçok dini ve etnik kökeni barındıran Hatay’da 4 Aralık tarihinde kutlanan Azize Barbara Bayramı töreninde natif ile birlikte kerebiç sunulduğu bilinmektedir. Kerebiç, yöresel lezzet ya da sokak lezzeti olarak da bilinmektedir.