Şerbet şeker, bal, gül, çeşitli baharatlar ya da meyvelerle hazırlanan ferahlatıcı bir içecek türü olarak ifade edilmektedir. Şerbet öncelikle reyhan, vişne, hünnap, üzüm, kavun, nar gibi çeşitli malzemelerin kaynatılıp suyunun çıkarılmasıyla, daha sonra elde edilen bu suya şekerli ya da ballı suyun karıştırılıp kaynatılmasıyla hazırlanmaktadır. Şerbetin bir mutfak kültürü unsuru olarak geniş bir coğrafyaya yayılması sayesinde yüzlerce çeşidinin üretildiğini söylemek mümkündür. Fazlaca çeşidi yapılmakta olan bu içecek türünün, modern mutfak yaklaşımlarından önce özellikle sıcak iklimsel özelliklere sahip olan doğu topluluklarında ferahlatıcı bir içecek olarak yüzlerce yıldır tüketildiği belirtilmektedir. Şerbet, Osmanlı İmparatorluğu döneminde batı medeniyetlerinin mutfak kültürüne de ulaşmıştır.

İran’da erken dönemlerden itibaren mutfak kültüründe var olmuş olan şerbetin ilk olarak o dönemlerde tüketildiği düşünülmektedir. Şerbet, Anadolu mutfak kültüründe Osmanlı İmparatorluğu döneminden bu yana önemini korumuş olan en önemli özgün içecek türlerinden biridir. Bu içecek, Anadolu mutfak kültüründe kültürel ve gastronomik ritüellerin, sosyoekonomik özelliklerin ve estetik sunumun önemli bir temsili olarak değerlendirilmektedir. Osmanlı İmparatorluğu dönemi toplumunda şerbet gündelik hayatın her alanında kullanılan mutfak unsurlarından biri olarak var olmuştur. Şerbet kültürünü üst düzeyde yaşatan yerler Osmanlı sarayları olmuştur. Şerbet o dönemlerde evlerde, şerbetçi dükkânlarında, kahvehane ve meyhanelere satış yapan seyyar şerbet satıcılarında tüketilebilen bir içecek olarak fazlaca tüketilmekteydi. Şerbetin Anadolu mutfağındaki geçmişi daha eski dönemlere gitse de Osmanlı İmparatorluğu döneminde bu içecek türünün üretimi, satışı ve tüketimi konusunda bazı özel düzenlemelerin yapıldığı belirtilmektedir. Şerbet için o dönemde gerçekleştirilen bu yasal düzenlemeler, bu içeceğin ekonomik ve sosyokültürel öneminin anlaşılmasına katkı sağlamaktadır.

Buna ek olarak Osmanlı İmparatorluğu döneminde padişah çocuklarının doğumlarına ilişkin kutlamalar gibi bazı özel günlerde şerbet ikram edilmekteydi. Bu anlamda şerbetin iyi dilekleri temsil eden sembolik bir gastronomi unsuru olduğu da ifade edilmektedir. Günümüzde de bazı bölgelerde bu yaklaşım sürdürülmekte ve özellikle söz kesimi törenlerinde şerbet içme ritüelleri gerçekleştirilmektedir.

Şerbet, sahip olduğu özgün tat özellikleri ve sağlık yönüyle yerel gastronomik kimliği ve sürdürülebilir gastronomi turizmini destekleyen değerler arasında görülmektedir. Şerbetin gastronomik bir miras unsuru olarak varlığı, tarihsel kökenleri, sembolik anlamı ve modern mutfaklardaki yenilikçi üretimi sayesinde, gastronomik kimliğin ve gastronomi turizmi deneyimlerinin zenginleştirilmesinde önemli bir rol oynayacağı düşünülmektedir.