Halk arasında genellikle “Hint Hurması” veya “Temir Hindi” olarak  bilinen (Tamarindus indica), baklagiller (Fabaceae) familyasından bir ağacın meyveleri kullanılarak hazırlanan şerbetin adırır. Osmanlı Devleti döneminden günümüze kadar sevilerek tüketilen bir çeşit alkolsüz içecektir. Şerbetin ana malzemesi olarak bilinen Hint Hurması, asasen Afrika kökenli bir bitkinin meyvesidir. Bu bitki hemen hemen bütün tropikal iklimlerde başta Mısır ve Hindistan’da yetişen bodur bir ağaç türüdür. Genellikle 20-25 santimetre boyundaki küçük ağaçlar şeklinde büyüyen bitkinin çiçekleri, dalların ucunda salkımlar halinde bulunmaktadır. Bu salkımların meyveleri “reçel” ve “içit” yapımında da kullanılırken, yaprakları yem olarak değerlendirilebilir. Ayrıca yapraklarının kaynatılması ile elde edilen su içildiğinde, “solucan düşürücü” özelliğe sahiptir. Bu ağacın olgunlaşmış meyveleri baharat olarak da kullanılmakta, ekşi tadı ile turşu, salata ve çorbalara lezzet katan besleyici bir özellik taşımaktadır. Asya ülkelerinde yemeklere verdiği özel tadı ve koyu rengi ile sevilerek tüketilen baharatının suyu sınırlı işlemlerde kullanılır. Demir hindi baharatı iki-üç saat ılık suda bekletildiğinde siyaha yakın bir renk vererek kullanım kolaylığı sağlar. Hint hurmasından elde edilen meyvenin ezilmiş iç malzemesi genellikle 40 çeşit baharatla hazırlanarak, iştah açıcı ve lezzetli bir şerbet haline getirilmektedir. Demirhindi şerbeti lezzetli ve besleyici özelliği ile hemen hemen her mevsim tüketilebilmektedir. Demir hindi şerbeti hazırlanacağı zaman uzun süre kaynatılarak bazı ayrıştırma ve dinlendirme işlemlerinden geçirilmekte, şeker veya bal ileve edilerek tatlandırılmaktadır. Bu bitki özellikle yemek yapımında Asya’da ve Arap ülkelerinde tercih edilse de şerbet yapımında Osmanlı Şerbeti olarak en çok Türkiye’de tüketilmektedir. Eyliya Çelebi’nin günlüklerinde, Osmanlı Devleti zamanında XVII. yüzyıla ait kaynaklarda hemen hemen her evde Demirhindi kaynatıldığı, İstanbul’da şerbetçi esnafının 500 kişi olduğu ve 300 tane dükkanın bulunduğu bildirilmiştir. Ayrıca Demirhindi şerbetinin sadece Müslüman kesim arasında değil, Yahudi ve Hiristiyan inancına sahip kimseler arasında da önemli olduğu bildirilmiştir. Diğer taraftan basılı ilk yemek kitabı olarak kabul edilen Melceü’t Tabbahin’de de Demirhindi şerbetinin nasıl yapıldığı ile ilgili bilgilere yer verilmiştir. Şavkay (2000) tarafından yapılan bir çalışmada ise; Demirhindi şerbetinin, 500 gram Demirhindi, iki çlitre su, 300 gram toz şeker ile kaynatılarak hazırlandığı aktarılmıştır.

Demirhindi Şerbeti olarak bilinen tamarind şerbeti, Tamarindus indica bitkisinin meyvesinden yapılan, tatlı ve ekşi, ferahlatıcı bir geleneksel içecektir. Güney Asya'dan Orta Doğu, Afrika ve Latin Amerika'ya kadar birçok bölgede sevilen bir içecektir.

Tamarind ağacının kökeninin tropikal Afrika olduğu düşünülse de, yetiştiriciliği ve mutfak kullanımının binlerce yıl öncesine dayandığı bilinmektedir. Bazı bilim adamları, bu bitkinin eski Hint metinlerinde bahsedildiğine dikkat çekmektedir. Bitki, MÖ 1200 ile 200 yılları arasında Hint yarımadasında yazılmış kutsal metinlerde geçmektedir. Yüzyıllar boyunca, ticaret yolları genişledikçe (örneğin Hindistan, Afrika ve Orta Doğu arasında), demirhindi meyvesi ve posası doğal yetişme alanının ötesine yayıldı ve çeşitli mutfak geleneklerine dahil olmuştur. Tamarind posasını tatlı-ekşi bir içecek haline getirme uygulaması muhtemelen yüzyıllar öncesine dayanmaktadır, ancak tamarind şerbetinin tek bir “mucidi” veya ilk kullanıcısı hakkında kesin bir kayıt bulunmamaktadır.

Tamarind Şerbeti genellikle tamarind meyvesinin posasını (genellikle kurutulmuş veya çekirdekleri çıkarılmış) suda bekleterek veya kaynatarak, karakteristik ekşi ve meyveli sıvısını elde etmek suretiyle yapılır. Lifleri ve katı maddeleri gidermek için süzüldükten sonra, sıvı geleneksel olarak şekerle tatlandırılır ve isteğe bağlı olarak bölgesel farklılıklara göre baharatlar veya aromatik maddelerle tatlandırılır (örneğin, bazı yerlerde gül suyu, limon suyu veya baharatlar kullanılır).

Tamarind yüzyıllar boyunca Afrika'dan Hindistan'a, Orta Doğu'ya, Güneydoğu Asya'ya ve sonunda Amerika kıtasına kadar yaygın bir şekilde ticaretinin yapılması nedeniyle, tamarind bazlı içecekler de yerel geleneklere uyum sağlamıştır. Orta Doğu ve Kuzey Afrika'da Tamr Hindi olarak bilinen bir içecek uzun zamandır popülerdir. Osmanlı ve daha sonra Türk mutfak kültürü bağlamında, Demirhindi Şerbeti muhtemelen bu kültürel ve ticari bağlantılar yoluyla girmiştir. “Şerbet / sharbat” genel kavramı genellikle meyve, ot veya çiçek özleriyle tatlandırılmış tatlı şurup bazlı içecekler şeklinde tanımlanır. Osmanlı ve Orta Doğu mutfağında şerbet kullanımı yaygındı; demirhindi şerbeti bu geleneksel içecekler arasında yer almaktadır.

Zamanla, Demirhindi Şerbeti mevsimsel bir susuzluk giderici olarak rolünü sürdürmüştür özellikle sıcak iklimlerde ve bayram veya dini dönemlerde çok beğenilmektedir. Orta Doğu ve Kuzey Afrika'daki birçok toplumda, demirhindi içeceği özellikle oruç dönemlerinde (Ramazan gibi) popüler hale gelmiş ve orucu bozmak için ferahlatıcı, tatlı-ekşi bir içecek olarak sunulmuştur. Bu arada, demirhindi'nin dünya çapında yaygınlaşması, benzer içeceklerin farklı isimler ve çeşitlerle var olmasını sağlamıştır. Örneğin, Latin Amerika'da demirhindi posası su ve şekerle seyreltilerek yapılan Tamarindo (agua de tamarindo) içeceği buna bir örnektir.

Tamarind şerbetinin ekşi-tatlı dengesi, soğutulabilme özelliği ve ilave aromatik maddelerle uyumluluğu modern tat tercihlerine uyum sağlarken geleneksel bir içecek olarak hayatta kalmasına yardımcı olmuştur. Son yıllarda, “otantik” ve “geleneksel” gıdalara olan küresel ilgi arttıkça, demirhindi şerbeti geleneksel bölgelerinin dışında yeniden tanınabilir hale gelebilmiştir.

Tamarind şerbeti genel olarak geleneksel bir serinletici içecek olarak kabul edilirken, ticarileştirilmesi ve seri üretimi, özgünlük ve kolaylık arasında tartışmalara yol açmaktadır. Geleneksel tarifler posayı ıslatma veya kaynatma ve tatlandırmadan önce dikkatlice süzme işlemlerini içerir doğal doku ve tada sahip zengin, aromatik bir içecek elde edilmesini sağlamaktadır. Buna karşın, endüstriyel olarak üretilen tamarind bazlı içecekler, tadı, aromayı veya kıvamı değiştiren konsantreler, ilave tatlandırıcılar veya koruma yöntemlerine dayanmaktadır. Bu durum, mutfak mirasının korunması ve ticari olarak şişelenmiş versiyonların geleneksel “şerbet” deneyimini gerçekten temsil edip etmediği konusunda sorular ortaya çıkarmaktadır.