Turizm hareketi, Antik Yunan ve Roma’da toplumların yönetici ve aristokratları, Ortaçağ’da ruhban, soylu ve burjuva sınıfları, Rönesans döneminde ise soylular, burjuvalar, sanatçılar ve bilim adamları tarafından gerçekleştirildi. Tüm bu dönemlerde turizm, toplumun yalnızca üst kesiminin katıldığı bir hareket oldu. XIX. yüzyıla gelindiğinde ise turizm herkes için gerçekleştirilebilir bir hareket halini almaya başladı. Buharın sanayi ve ulaşımda kullanılmaya başlaması, modern hayata geçiş, uzun çalışma saatleri ve izin haklarının iyileştirilmesi, aynı zamanda kentlerde yaşayan, belli bir ekonomik güce sahip olan ve izin günlerini doğayla iç içe geçirmek isteyen işçi sınıfının da turizm hareketine katılmasını sağladı. Ancak, XIX. yüzyılda modern hayata geçen ülkelerin sayıca az olması ve turizmin sınırlı sayıdaki destinasyonlarda gerçekleşmesi, turizmde demokratikleşmenin tam anlamıyla sağlanmasını engelledi. Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra demokratik yönetimlerin çoğalması, ekonomiye verilen önemin artması, İnsan Hakları Bildirgesi’nin yayımlanması, savaş için üretilen uçakların turizmde kullanılmaya başlanması, turizm destinasyonlarında ve konaklama birimlerinde çeşitliliğin sağlanması gibi XX. yüzyılda yaşanan birçok gelişme ise turizmin farklı destinasyonlarda ve çeşitli gelir düzeyine sahip herkes için gerçekleştirilebilir olmasını mümkün hâle getirdi. Günümüzde turizm faaliyeti hem çeşitli destinasyonlarda hem de kapasitesi, hizmeti ve ekonomik koşulları birbirinden farklı birçok turizm işletmesinde gerçekleşebilmektedir. Bu bağlamda; akraba-arkadaş ziyaretlerinin turizm kapsamında değerlendirilmesi, ev turizmi, kamp turizmi, günübirlik ziyaretler gibi turizmin yeni tanım ve çeşitleri toplumun her kesiminden bireylerin turizme katılabilmesine imkan sağlamaktadır.