Turizm hareketlerinin sosyal boyutunun sosyologların gözünden kaçtığını düşünen Cohen, 1972 yılında, turistlerin hem turizm işletmeleri hem de yerli halkla olan etkileşimlerini esas alan bir turist tipolojisi önerdi. Bu tipolojinin ayrımını, turistlerin seyahat tercihlerinde yenilik ve alışkanlık arayışının ne denli yer tuttuğuna göre belirledi. Cohen’e göre, XIX. yüzyıla ait bir olgu olan ‘yeni ve yabancı olanı takdir etmek’ arzusu kitlesel yer değiştirmelerin temel nedenini oluşturmaktadır. Ancak turistler yeni ve yabancı olanın yanında eski alışkanlıklarının aşinalığını da aramaktadır. Bu nedenle bir yanda yenilik, diğer yanda alışkanlık arayışı olan bir skalada, turistlerin öncelikli olarak aradıklarının ne olduğuna göre; (a) organize kitle turisti, (b) bireysel kitle turisti, (c) gezginler, (d) başıboş (drifter) turist olmak üzere dört turist tipi belirledi.

Organize kitle turisti, aşinalık arayışının en yüksek, yenilik arayışının ise en az olduğu turist tipidir. Kırsal bölgelerin klimalı tur otobüsleri ile hızlıca geçildiği rehberli turlara katılan turistler bu grubun prototipini oluşturmaktadır. Tur sırasında karar vermek zorunda kalabilecekleri hiçbir durum yoktur, her şey onlar için daha önceden hazırlanmıştır. Alışkın oldukları ortamın dışına çıkma konusunda gönüllü değillerdir. Bireysel kitle turisti de, benzer şekilde önceden organize edilmiş ve seyahat acentalarından satın aldıkları turları tercih eder, ancak, seyahatinin tümü önceden planlanmış değildir; nerelere gideceği ve orada ne kadar zaman geçirebileceği gibi konularda seçim yapabilme hakkına sahiptir. Organize kitle turistinde olduğu gibi alışkanlık arayışı baskındır, ondan farklı olarak yenilik arayışı ise kısmen de olsa daha fazladır.