Sürdürülebilir kalkınma ve sürdürülebilir turizm ile bu iki olgunun altında yatan sürdürülebilirlik kavramı çerçevesinde gerçekleşen tartışmalı bir süreçtir. Sözcük anlamı ile sürdürülebilirlik, var olma yeteneğidir. Bu varoluş süresince çevresel, sosyal ve ekonomik alanlar arasında bir dengenin kurulması ve korunması da beklenmektedir. Bu bağlamda, 1987 yılında yayımlanan Brundtland Raporu ile sürdürülebilir kalkınma kavramı da netlik kazandı, “Gelecek nesillerin kendi ihtiyaçlarını karşılama olanaklarından ödün vermeksizin mevcut kuşakların ihtiyaçlarını karşılayabilecek bir kalkınma” olarak tanımlandı. Sürdürülebilir turizm ise Birleşmiş Milletler Dünya Turizm Örgütü tarafından “Ziyaretçiler, sektör, çevre ve yerel toplulukların gereksinimlerini karşılarken mevcut ve gelecek ekonomik, sosyal ve çevresel etkilerini hesaba katan turizm” olarak ifade edilmektedir. Öte yandan, turizmde sürdürülebilirlik süreci sadece sürdürülebilir turizm yaklaşımı çerçevesinde ele alınmamakta, sürdürülebilir kalkınma için turizm ve turizmin sürdürülmesi kapsamlarında da tartışmaya açılmaktadır.

Birleşmiş Milletler Dünya Turizm Örgütü, turizmin 2015 yılında Birleşmiş Milletler nezdinde antlaşmaya varılan 2030 Gündemi’nde yer alan 17 amaç ve bunlara bağlı 169 hedefin gerçekleşmesine katkı sağlayacağını öngörmekte, ancak çeşitli uzmanlar, meselenin sürdürülebilir turizm ya da sürdürülebilir kalkınma olmaktan ziyade turizmin sürdürülmesi eksenine kaydığına dikkat çekmekte ve büyüme ile sürdürülebilirliğin birlikte yarattığı politik çelişkilere çeşitli eleştiriler getirmektedir. Ayrıca, sürdürülebilirlik kimi zaman güçlü firmalar veya siyasi otoriteler tarafından bir pazarlama aracı olarak kullanılabilmekte ya da fazladan bir sosyopolitik güç aracı olarak çevre koruma uygulamalarında yerel halkı dışlayarak sosyal sürdürülebilirlik ilkesinden uzaklaşabilmektedir. Yine bu yaklaşım dahilinde yüksek fiyat uygulamaları, sosyoekonomik eşitlik kaidesini bozmaktadır. Sosyal otantikliğin korunması çerçevesinde ise, dış dünya ile (ticarileşmiş) kültürel temasın en aza indirgenmesi hedeflenebilmekte, ancak bu önlem kültürel kaynağı turistik açıdan daha da çekici kılarak yüksek ekonomik bir değer oluşturmakta ve sosyal-ekonomik sürdürülebilirlik ilkeleri arasında bir çelişki yaratabilmektedir.