Klasik Arkeoloji, Antik Yunan ve Roma uygarlıklarının maddi kalıntılarını inceleyen bir arkeoloji dalıdır. Bu disiplin, söz konusu uygarlıkların sanat eserleri, mimarisi, şehircilik uygulamaları, yazılı belgeleri, seramikleri ve günlük yaşam objeleri üzerinden tarihsel bir anlatı oluşturmaya çalışır. Klasik Arkeoloji'nin kronolojik kapsamı genellikle MÖ VIII. yüzyıldan (Geometrik Dönem) başlayarak MS V. yüzyıldaki Batı Roma İmparatorluğu’nun çöküşüne kadar uzanır. Coğrafi olarak ise Ege dünyası başta olmak üzere Akdeniz Havzası, İtalya Yarımadası, Anadolu, Kuzey Afrika ve Batı Avrupa'nın bazı bölgelerini kapsar.

Disiplinin ortaya çıkışı, XVIII. yüzyılda Avrupa’da gelişen Neoklasik sanat anlayışı ve antikiteye duyulan ilgiyle doğrudan ilişkilidir. Pompei ve Herculaneum gibi yerleşimlerde yapılan erken kazılar, Klasik Arkeoloji'nin hem yöntemsel hem de teorik olarak şekillenmesinde öncü rol oynamıştır. XIX. yüzyılda Heinrich Schliemann’ın Troya ve Mykenai kazıları ile Wilhelm Dörpfeld ve Arthur Evans gibi isimlerin çalışmaları, bilimsel arkeoloji anlayışının gelişmesine katkıda bulunmuştur.

Klasik Arkeologlar, arkeolojik kazılar yoluyla tapınaklar, tiyatrolar, agoralar, stoa gibi kamusal yapıları; konut alanlarını, mezarlıkları ve kutsal alanları inceler. Ayrıca seramik, heykel, sikke, mozaik, fresk gibi küçük buluntu grupları da analitik yaklaşımlarla değerlendirilir. Bu süreçte stratigrafik analizler, tipolojik sınıflandırmalar, ikonik yorumlamalar ve bağlamsal değerlendirmeler temel yöntemler arasında yer alır.

Günümüzde Klasik Arkeoloji, yalnızca betimleyici ve stil analizi odaklı bir yaklaşımın ötesine geçmiş; dijital arkeoloji, arkeometri, coğrafi bilgi sistemleri (GIS), çevresel arkeoloji ve sosyal kuramlar gibi yöntem ve kuramsal çerçevelerle desteklenmiştir. Bu gelişmeler sayesinde, sadece sanat tarihi değil, aynı zamanda toplumsal yapı, ekonomik sistemler, kültürel etkileşimler ve dini pratikler gibi çok daha geniş bir yelpazede yorum yapılabilmektedir.

Klasik Arkeoloji'nin günümüzdeki önemi, sadece antik dünyanın anlaşılmasında değil, aynı zamanda kültürel mirasın korunması, kimlik politikaları ve tarihsel sürekliliklerin sorgulanmasında da kendini göstermektedir. Disiplin, arkeolojik bilgiyi akademik çevrelerle sınırlı bırakmadan, müzeler, dijital platformlar ve kamuya açık kazı projeleri aracılığıyla geniş kitlelere ulaştırma çabası içerisindedir.