Küçük turizm işletmeleri geliştirmenin faydaları ilk olarak 1980 yılında tartışıldı Bali’de yapılan bir çalışmadan elde edilen veriler, küçük ölçekli turizm işletmelerinin endüstriyel, küçük endüstri ve zanaat turizminin farklı sosyo-ekonomik etkilerinin planlamacıların hedeflerini nasıl karşıladığını ortaya koymak için kullanıldı. Elde edilen veriler ışığında, büyük endüstriyel turizm”in 100 veya daha fazla odalı uluslararası otelleri, küçük endüstri turizmi'nin ekonomi sınıfı otelleri ve zanaat turizmi'nin ise aile yanında konaklamalar, küçük bağımsız restoranlar ve hediyelik eşya dükkânlarını içerdiği belirtildi.

Küçük turizm firmalarının uygun bir analitik kategoriyi temsil edip etmediklerini belirlemedeki anahtar nokta, diğer işletmelerden yeterince ayırt edilip edilmediğidir. Bu tartışma için yararlı bir başlangıç noktası, genel olarak küçük firmaların daha büyük işletmelerden farklı olan yönlerini ortaya koymaktır.

İsrail’deki Negev Çölü’ndeki yapılan bir araştırmada, küçük turizm girişimlerinin performans belirleyicileri incelenerek konaklama, turist çekim yerleri, yardımcı turizm hizmetleri ve turistlere hizmet veren restoranlar ile birlikte aktif rekreasyon girişimleri de çalışmaya dahil edildi. Tüm bu girişimler tek bir kategori altında toplandı. Her bir alt sektörün benzersiz özelliklerine ve performans unsurlarına ilişkin bu referans eksikliği, her bir alt sektörün başarı koşulları hakkında sınırlı bilgi sunulmasıdır. Tüm küçük turizm girişimlerini tek bir analiz birimi altında toplamak, her bir alt bölümünün kendine özgü özelliklerini ve başarı seviyelerini göz ardı edebilir ve aşırı derecede genelleştirilmiş sonuçlara yol açabilir.

Bazı araştırmacılar, küçük işletmelerin istatistiksel tanımlarını eleştirdi. Örneğin, keyfi (istihdam) büyüklüğünü benimsemenin sonucunun, çok fazla homojenliğin küçük işletme sektörüne atfedilmesi olduğu öne sürülmektedir. Savların özü, sektörler arası karşılaştırmaların gerçekçi olmayabileceğidir. Araştırmanın anlamlı olabilmesi için, her sektörde niteliksel araştırmanın bir sonucu olarak belirli tanımların teşvik edildiği daha temelli büyüklük tanımların kullanılması teşvik edilmektedir. Ücretsiz evleri, şarap barlarını ve restoranları içeren hizmet sektöründeki küçük firmaları da araştırmasına dâhil eden araştırmacılardan birinin, Avrupa Komisyonu’nun yukarıda belirtilen tanımını çok daha küçük ölçekli işletme kategorileriyle kıyaslaması ilginçtir.

1993 yılında yapılan diğer bir araştırmada, küçük, orta ve büyük ölçekli işletmeler arasındaki ayrımın oteller ve restoranlar bağlamında yardımcı olmadığı öne sürülmüştür. Bunun yerine, küçük-büyük ikileşiminin (klasik ikilik) kullanmasının çok daha yararlı olduğu savunulmuştur. Dahası, küçük girişimler analiz edilirken finansal performans göstergelerine genellikle daha az güvenilir. Sonuç olarak, çok yönlü bir bakış açısına ihtiyaç duyulmaktadır.

Avrupa Komisyonu, sektörler ve üye ülkeler arasındaki karşılaştırmayı kolaylaştırmanın algılanan zorunluluğunu karşılamak için, 1996 yılında, çalışan oranını aşağıdaki gibi kullanan küçük ve orta ölçekli işletmelerin (KOBİ) ortak bir tanımını benimsedi. Bu tanıma göre mikro veya çok küçük işletmeler on kişiden az, küçük işletmeler 10-49 kişi, orta ölçekli işletmeler 50’den fazla ancak 250’den az kişi çalıştırmaktadır. Önceki tanımlarından (500 çalışandan daha az bir üst sınıra sahip olan) daha ayırt edici olduğundan ve tüm Avrupa Birliği (AB) programları için kullanıldığından (geçmişte KOBİ tanımları programlara göre değişmekteydi) dolayı bu tanım gün geçtikçe yaygınlaşmaktadır. Günümüzde, örneğin Ticaret ve Sanayi Bakanlığı tarafından Birleşik Krallık ekonomisindeki KOBİ’ler hakkındaki istatistiksel analizi içeren bülteni dolayısıyla kullanılmaktadır.