Kökeni XII. yüzyıla dayanan turist kavramı, F. W. Ogilvy tarafından 1933 yılında “Sürekli oturduğu yerden en fazla bir yıl süre ile ayrılan ve geçici olarak seyahat ettiği yerlerde kazanmadığı parayı harcayan kişi” olarak tanımlandı. Turist tanımını uluslararası anlamda kabul görmüş bir tanım haline getirebilmek için Milletler Cemiyeti de 1937 yılında turist tanımını yaptı ve tanım resmi kayıtlarda ilk turist tanımı olarak geçti. Tanımda özellikle seyahat amacı, süre ilkesi ve seyahat ettiği ülkeden gelir elde etmemesi gibi konular ön plana çıkarılmıştır.

OECD Turizm Komitesi ise, “Sürekli oturduğu ülkenin dışındaki başka bir ülkeyi 24 saatten az olmayacak şekilde ziyaret eden kişi” ifadesinin yabancı turist tanımı olarak kabul edilmesini önerdi. Dolayısıyla yabancı turistler, eğlence, dinlenme, tatil, arkadaş veya akraba ziyareti, sağlık veya tıbbi tedavi veya dini hac amacıyla turist vizesi (gerekirse) kapsamında kabul edilen yabancı kişilerdir. Ev sahibi ülkedeki toplu veya özel bir konutta en az bir gece geçirmeli ve kalış süreleri 12 ayı geçmemelidir. Bir ülkeye bakım ve onarım işleri için gelen veya geçici olarak uğrayan kişiler gittikleri ülkenin konaklama tesislerinden yararlandıkları takdirde turist sıfatını taşımakta ve turizm istatistiklerinde yabancı turist olarak yer almaktadırlar. Aynı zamanda bir ülkeye birden fazla seyahat yapan bir kişi, her seferinde yeni bir varış olarak sayılmaktadır.

Ayrıca yabancı turistler, bir ülkenin turizm sektörünün performansına katkı sağlamada önemlidir. Yabancı turistlerin seyahat ettikleri ülkelerde yaptıkları harcamalar, o ülke için döviz geliri niteliği taşırken kendi ülkeleri için de turizm harcaması yani gider niteliği taşımaktadır. Bir ülkede turizmin ekonomik işlevlerinden yüksek derecede yararlanmak için yabancı turistlerin ülkeye çekilmesi çok önemlidir.