Bu sınıflandırma yaklaşımına göre, Türkiye’de turizm alanındaki akademisyenler birinci, ikinci ve üçüncü kuşak olarak ayrılmaktadır. Bu yaklaşıma aynı yazar tarafından daha sonra Dördüncü Kuşak Turizm Akademisyenleri" de eklendi. İkinci kuşak turizm araştırmacılarının çoğunluğu 1985-1998 yılları arasında turizm alanında lisans ve lisansüstü eğitimlerini tamamlayanlar arasında yer almaktadır. Bu kuşağa dahil olan araştırmacıların genel özellikleri, birinci kuşağa giren akademisyenlere oranla makro konuları araştırma alanı olarak daha az tercih etmeleridir. İkinci kuşak turizm araştırmacılarının diğer önemli özelliği de eğitimlerinde ve araştırmalarında globalleşme süreci öncesi (pre-global) gelişmelerden en fazla etkilenen kuşak olmalarıdır. Zira 1985-1992 yılları Türkiye’de, dünya genelinde gerçekleştirilen turizm araştırmalarından ve araştırmacılarından etkilenme sürecinin iyice belirgin bir durum almaya başladığı bir dönemdir. İkinci kuşak araştırmacılar arasında alan uygulamasına dayalı çalışma yapanların oranının, birinci kuşağa oranla daha fazladır. Ayrıca, ikinci kuşak üyelerinin araştırma tasarımı, veri toplama ve veri analizi konularında birinci kuşaktan önemli farklılaşmalara sahip olduğu gözlenmektedir. İkinci kuşağı, birinci kuşaktan ayıran diğer bir önemli özellik de ikinci kuşak akademisyenler arasında sektörel deneyimi olanların sayısının çok fazla olmasıdır. Uygulamayı bilmeleri, ikinci kuşak araştırmacıların çalışmalarına da yansımıştır. İkinci kuşak turizm akademisyenleri, Türkiye’de turizm çalışmalarının Amerika Birleşik Devletleri'ndeki turizm akademisyenlerinin teorik ve yöntem yaklaşımlarının yörüngesine girmesi aşamasında yetiştiler; dolayısıyla bunlar arasında ABD yörüngesine yakın yaklaşımlarda olanların sayısı fazladır. Bu dönemde, ağırlığı hissedilen akademik süreli yayınlar arasında Turizm Yıllığı, Anatolia: Turizm Araştırmaları Dergisi ve Turizmde Seçme Makaleler önde gelmektedir.